English || Srpski || Farsi || Arabic
Liebes LAF, liebe Frau Breitenbach und andere Verantwortliche für Flüchtlingsangelegenheiten in Berlin!
Am 20. Mai fand ein heiteres Fest mit dem Namen “Yalla! Lass feiern!” im ZK/U statt. Das Fest wurde von verschiedenen selbst-organisierten Initiativen, die mit Asylbewerber*innen und Geflüchteten zusammenarbeiten, ins Leben gerufen.
Wir, die weiblichen Bewohnerinnen einer Flüchtlingsunterkunft veranstalteten auf dem Fest ein öffentliches Panel, auf dem wir unsere alltäglichen Erfahrungen und die daraus resultierenden Forderungen zum Ausdruck brachten.
Dieser Brief fasst die Ergebnisse des Panels zusammen, die nach Handlungen verlangen.
2015 war ein Jahr, das von den Medien, den Behörden und der Öffentlichkeit als Jahr der “Flüchtlingskrise” bezeichnet wurde. Zwei Jahre sind seitdem vergangen und die Asylrechtsverschärfungen verschlechtern die Möglichkeiten der Unterbringung und Integration, letzteres war und bleibt trotz Ihrer hohen Erwartungen schwierig für viele von uns. Es ist nicht so, dass wir uns nicht integrieren, dh. die Sprache lernen, arbeiten, studieren und zusammen mit dem Rest der Gesellschaft leben wollen, aber diese Dinge werden uns kontinuierlich erschwert seid wir in Deutschland angekommen sind. Im Gegenteil: Wir versuchen uns zu integrieren aber die Bedingungen, die uns auferlegt werden machen es uns unmöglich.
Als Frauen im Lager zusammen mit vielen anderen Menschen zu leben birgt zudem zusätzliche Schwierigkeiten, insbesondere wenn wir Kinder haben um die wir uns kümmern müssen und uns entsprechend wenig freie Zeit zur Verfügung steht. Darüber hinaus gibt keine Möglichkeiten für Privatssphäre etwa in Frauenräumen im Lager, in denen wir unsere Kopftücher ablegen können. Können Sie sich vorstellen welche Auswirkungen es auf Ihre Haare hat, wenn sie Ihr Kopftuch nicht oft genug absetzen können? Ein weiteres Problem ist die Bürokratie, mit der wir uns immerzu selbst auseinandersetzen müssen obwohl dies eigentlich die Aufgabe der Sozialarbeiter*innen wäre. Einige der Sozialarbeiter*innen halten sich an ihre Aufgaben aber es gibt nicht genug Sozialarbeiter*innen im Lager. Aus diesem Grund müssen wir oft ohne Hilfe zu unterschiedlichen Institutionen gehen wodurch weitere Probleme entstehen wie beispielsweise Verständnisschwierigkeiten durch mangelnde bzw schlechte Übersetzung. Regelmäßig werden wir bestraft zum Beispiel werden uns Gelder ohne Erklärung gekürzt.
Das Problem ist nicht das Geld sondern die Art in der diese Dinge nicht kommuniziert werden bzw wir sehr unhöfliche Reaktionen erhalten. Zudem werden wir wenn wir denn versuchen Deutsch zu reden für unsere mangelnden Deutschkenntnisse diskriminiert. Und wenn wir Wohnungen oder Häuser gefunden haben dauert der Vorgang bei der WBS so lange, dass wir oftmals unsere Chance an einem besseren Ort zu leben, verlieren.
Denken Sie dass wir uns unter diesen Umständen wirklich integrieren können sogar wenn wir es versuchen? Der Mangel an Informationen und Erklärungen stellen eine menschenunwürdigen Umgang dar; unter diesen Umständen können Sie nicht von uns verlangen dass wir uns integrieren.
Wir wollen keine Einzelhilfe sondern solidarische Lösungen für alle von uns.
Freundliche Grüße,
die Frauen von al Moabit82
Demand for a humane treatment of women and other refugees
Dear LAF, Mrs. Breitenbach and other responsible for refugee affairs in Berlin, Germany!
On May 20th a joyful event entitled “Yalla lass feiern!” took place at ZK/U. It was organized by different self-organized initiatives that are working with asylum seekers and refugees. We, the women residents of from a refugee camp, managed to lead a public panel at which we expressed our everyday experiences and demands.
This letter summarizes our words and calls for action.
2015 was a year that was labelled by media, authorities and general public as the ‘Refugee crisis’. Two years have passed and the asylum laws are tightening accommodation and integration possibilities, the latter which were since beginning difficult for many, despite your high expectations. It is not that we do not want to integrate – that is to learn the language, work, study and coexist with the rest of society, but these things are continuously hindered since we arrived. On the contrary, we try to integrate, but the conditions you put us in are impossible to make this happen.
Being a woman living in a camp with many people is additionally difficult, especially if you have children to take care of, giving you little free time. Furthermore, in our camps there is no private sphere or women space, where we could take down our hijab. Do you know how bad is for your hair, if you can’t take it off enough often? Another problem is the bureaucracy we have to continuously take care of for ourselves, despite this is the task at which social workers should help us. Some do, but there are not sufficient social workers in the camp. Because of this it happens that when we go alone to different responsible institutions (like LAF, Job Center etc.) we are faced with another issue, lack of translation or good translation. Frequently we are punished, for example they take away some of our money we suppose to receive, without receiving any explanation.
The problem is not in the money, but in the way we are communicated these things, which are often not explained or we get really rude answers. Another thing is when we try to speak German in the institutions and society and we are often discriminated for our lack of language knowledge. Even when we already find the flats or houses for ourselves the procedure of WBS takes such a long time that we mostly loose our chances for a better place to stay.
Do you think under these conditions we can really integrate and furthermore, when we even try? Lack of information and explanations for our cases take away our dignity and under these conditions you cannot expect us to integrate.
We don’t want individual solutions, but collective ones that are based on solidarity for all!
Yours,
Women from al Moabit82
Zahtev za humanim odnosom prema ženama i svim izbeglicama
Poštovani nadležni LAF-a, gospođo Breitenbach i ostali odgovorni za pitanja izbeglica u Berlinu, Nemačka!
20. maja održan je veseo skup pod nazivom “Yalla, nek se slavi!” u ZK/U u čijoj je organizaciji učestvovalo nekoliko različitih samoorganizovanih inicijativa koje rade sa potraži_ocima_teljkama azila i izbeglicama. Mi, žene, stanovnice izbegličkog kampa, organizovale smo javnu panel diskusiju u kojoj smo govorile o našim svakodnevnim iskustvima i zahtevima.
Ovo pismo je rezime svega što smo na skupu rekli i poziv na akciju
U medijima, javnosti i od predstavnika vlasti 2015. je naznačena kao godina “izbegličke krize”. Nakon 2 godine prema pooštrenom Zakonu o azilu dolazi do restriktivnih mera u obezbeđivanju smeštaja i mogućnosti za integraciju koje su od samog početka predstavljale poteškoće za mnoge ljude uprkos velikim očekivanjima. Nije da mi ne želimo da se integrišemo – da učimo nemački jezik, radimo, studiramo i živimo skladno u nemačkom društvu, što nam se od našeg dolaska neprestano uskraćuje. Naprotiv, mi pokušavamo da se integrišemo ali je to u uslovima koji su nam nametnuti nemoguće ostvariti.
Biti žena koja živi u izbegličkom kampu sa puno ljudi je dodatno teško pogotovo ako ona ima decu za koju se brine, što joj ostavlja vrlo malo slobodnog vremena. Šta više, u našim kampovima nema privatne sfere ili prostora za žene gde one mogu da skinu svoj veo. Da li znate koliko je to loše za kosu kad ne možete dovoljno često da je otkrijete? Dodatni problem je birokratija s kojom sami moramo da se nosimo iako je to zadatak kojim bi socijalni radnici trebali da nam pomognu. Neki od njih to čine ali je broj socijalnih radnika nedovoljan u izbegličkom kampu. Zbog toga se dešava da se, kad idemo sami na nadležne institucije LAF, Jobcenter itd., suočavamo sa dodatnim problemom da nemamo tumača ili da nemamo dobrog tumača. Često nas kažnjavaju, na primer oduzimaju nam deo novca koji treba da dobijemo, bez ikakvog pojašnjenja.
Nije problem u novcu već o načinu na koji se komunicira o takvim stvarima, koje se često ne pojašnjavaju ili nam se pojašnjenja nude u vidu vrlo grubih odgovora. I kada pokušavamo da govorimo na nemačkom u institucijama i u društvu često smo diskriminisani zbog nedovoljnog znanja jezika. Čak i kada nađemo stanove ili kuće da iznajmimo sebi postupak za dobijanje WBS (potvrda za pravo iznajmljivanja socijalnih stanova) traje predugo tako da uglavnom izgubimo šanse da iznajmimo sebi stan i živimo u boljim stambenim uslovima.
Da li mislite da mi možemo pod ovim uslovima da se stvarno integrišemo, šta više da bismo uopšte mogle da pokušamo? Nedostatak informacija i dodatnih pojašnjenja za naše predmete čine da gubimo dostojanstvo i zbog takvih uslova ne možete od nas očekivati da se integrišemo.
Ne želimo pojedinačna rešenja već ona koja bi važila za sve, zasnovana na solidarnosti prema svima!
Vaše,
žene iz al Moabit82
خطاب به لگزو و آقای برایتن باخ و همه کسانی که مسئول کار پناهجویان در برلین هستند!
در روز ۰۲ مای یک جشن به اسم >یال بیاید جشن بگیریم< در برلین برگزار شد. این جشن توسط گروه های مختلف خودگردان که با پناهجوها همکاری میکنند برگزار شد. ما، زنان ساکن در یکی از کمپهای، در یک سخنرانی
تجربه های زندگیمان در اینجا و خواسته هایمان را گفتیم.
این نامه خلصه ای از گفته های ما و دعوت به حرکت برای رسیدن به آنها است.
۵۱۰۲ سالی بود که توسط رسانهها،دولت ها و عموم مردم به اسم >بحران پناهجوها< شناخته شد.الن دو سال گذشته و قوانین پناهجویی اقامت و ادغام را سخت تر کرده اند.مسایلی که از قبل هم برای خیلیها سخت بوده اند. اینطور نیست که ما دوست نداریم در جامعه آلمان ادغام شویم و زندگی کنیم – یعنی زبان یاد بگیریم، کار کنیم، درس بخوانیم و در کنار بقیه جامعه باشیم. اما تمام اینها روز به روز توسط قانونهای جدید
سخت تر میشوند.
عنوان یک زن زندگی کردن در کمپ ها با خیلی آدمهای دیگر بسیار سخت است. مخصوصا ا اگر بچه داشته که برای شما هیچ وقت آزاد باقی نمیگذارد. علوه بر آن در کمپهای ما هیچ فضای خصوصی یا فضای به زنان وجود ندارد، که در آن بتوانیم حجابمان را برداریم. شما میدانید که اگر نتوانید حجابتان را گاهی باشید مخصوص
از سر بردارید چقدر برای موهاتان بد است؟ مشکل دیگر کاغذ بازی و بوروکراسی که ما باید دائما ا با آن
درگیر باشیم در حالی که این افراد سوشیال در کمپ هستند که باید به ما کمک کنند. بعضی از آنها این کار را میکنند ولی هیچ وقت افراد سوشیال به اندازه کافی در کمپ نیست. به این علت خیلی وقتها مجبور
میشویم که تنها به اداره های مختلف مثل سوشیال، جاب سنترو … برویم و آنجا با مسایل بیشتری روبرو شویم.
به خاطر کمبود مترجم یا مترجم بد خیلی وقتها ما را تنبیه میکنند، مثلن مقداری از پول ما را میگیرند
بدون هیچ توضیحی.
مشکل پول نیست، مشکل شیوه ی ارتباط و بیان این مسایل به ما است. بیشتر وقتها به سوالهای ما درست جواب داده نمیشود و یا جوابهای خیلی خشن و بی رحم به ما میدهند. موضوع دیگر اینکه وقتی سعی میکنیم در این اداره ها آلمانی صحبت کنیم بیشتر وقتها به خاطر بد آلمانی حرف زدن به ما ستم میشود. حتی وقتی که ما خودمان خانههایی پیدا میکنیم گرفتن وباس خیلی طول میکشد و ما شانس خودمان را برای
خانه دار شدن از دست میدهیم.
فکر میکنید که با این شرایط ما واقعاا میتوانیم در این جامعه ادغام شویم، زبان یاد بگیریم و کار کنیم؟ هرچقدر هم که تلش کنیم؟ کمبود اطلعات و توضیحات برای پرونده ی ما باعث کسر شان ما میشود و شما نمیتوانید از
ما انتظار ادغام ، انتگره، شدن داشته باشید.
ما به دنبال راه حل برای شخص خودمان نیستیم، بلکه خواهان راه حلی برای همه هستیم.
تشکر،
al Moabit82 ساکن زنان
رسالة مطالبة بالمعاملة الانسانية باسم اللاجئات واللاجئين في كامب طوارئ في برلين:
أعزائي في لاف، السيد برايتينباخ، وجميع المسؤولين عن أمور اللاجئين في برلين، ألمانيا!
البارحة تم تنظيم احتفال لطيف تحت عنوان “يلا دعونا نحتفل!”، من قبل عدة منظمات متطوعة تعمل مع اللاجئين وطالبي اللجوء منذ 2015، ذلك العام الذي تم عنونته من قبل الاعلام، السلطات والعوام بعام “أزمة اللاجئين”. نحن النساء القاطنات في مخيمات الطوارئ تمكنا من فتح حلقة نقاش، عبرنا من خلالها عن مطالبنا وشاركنا الآخرين تجاربنا. هذه الرسالة تلخص كلماتنا ودعوتنا للحراك.
لقد مضى عامان وقوانين اللجوء مازالت تشدد بما يخص أماكن السكن وفرص الاندماج، حيث أن الاندماج أصبح تحدياً كبيراً لكثير من الأشخاص، بالرغم من توقعاتنا الكبيرة والآملة مازلنا نواجه صعوبات كبيرة لتحقيق هذا الاندماج. ان الأمر ليس أننا لا نود أن “نندمج”- أو أن نتعلم اللغة الألمانية، نعمل، ندرس وأن نتعايش مع بقية أفراد المجتمع. ولكن هذه الأمور تتعرقل باستمرار منذ وصولنا لأسباب مختلفة. إضافة الى ذلك، اننا عند وصولنا الى ألمانيا حاولنا بشتى الوسائل أن نحقق هذا “الاندماج”، ولكن الظروف تجعل من المستحيل علينا تحقيق هذا.
أن تكونين امرأة وأن تعيشي في مخيم مع الكثيرين من الأشخاص، هو أمر صعب للغاية، وخاصة اذا كان لدى المرأة أطفال يجب عليها رعايتهم، انها لن تحظى بأي وقت فراغ أبداً. إضافة الى ذلك، في مخيمنا ليس هنالك مساحة خاصة أو مساحة خاصة بالنساء، حث يمكننا أن نخلع حجابنا. هل تعلمين كم هو مضر لشعرك ألا تستطيعي خلع الحجاب عنه وتعريضه للهواء؟
مشكلة أخرى نواجهها هي البيروقراطية، يجب علينا بشكل دائم أن نهتم بأوراقنا وأن نفهمها، ونفهم ما يريد مكتب اللجوء منا، على الرغم من أن ها هو عمل العامل/ة الاجتماعي الذي من المفروض عليها/ه مساعدتنا. البعض منهم يفعل ذلك ولكن ليس هنالك عدد كافي من العمال الاجتماعيين في المخيم. لذلك فإننا نذهب لوحدنا الى العديد من المؤسسات الحكومية (مثل: لاف، الجوب سنتر “مركز العمل”.) وهنالك تواجهنا مشاكل أخرى مثل عدم وجود ترجمات، وفي حال وجودها فأنها تكون ترجمات سيئة.
غالباً تتم معاقبتنا بخصم جزء من راتبنا، من دون شرح ومن دون أن نعرف السبب. المشكلة هنا هي ليست المال، ولكن الطريقة التي يتم فيها التعامل معنا وشرح هذه الأمور، والتي غالباً لا يتم شرحها وعند استفسارنا يتم الرد علينا بطريقة قاسية. أمر آخر هو عندما نحاول الحديث باللغة الألمانية في المؤسسات الحكومية وفي المجتمع، فأننا غالباً ما نتواجه بعنصرية بسبب قلة معرفتنا باللغة.
حتى عندما نجد بيوتاً وشقق، فأننا يجب علينا تأمين ورقة الفي بي اس، والتي تحتاج لوقت طويل جداً حتى يتم الحصول عليها، وعندها تكون الشقة قد سكنت، وهكذا نشعر أننا ندور في حلقة مفرغة.
هل تظنون أننا في هذه الظروف سنتمكن من الاندماج؟ حتى ولو حاولنا؟ ان قلة المعلومات المعطاة لنا عن طلبات لجوئنا، وقضايانا تجعلنا نشعر بنقص في كرامتنا وبإهانة شخصية لنا، وفي هذه الظروف لا تتوقعوا منا تحقيق هذا “الاندماج” رغم ارادتنا ورغبتنا بفعل ذلك.
نحن لا نريد حلولاً فردية، ولكن حلولاً جماعية تحقق الراحة للجميع!
شكراً جزيلاً